9. Dankdag, OnZenDag en Ploetermotel

Zoveel te beleven, te ervaren en te schrijven... Tijd blijkt schaars, en daarom schrijf ik nu alsnog een aardige ervaring van een paar dagen geleden op. 

Voor een tweede keer ging ik twee dagen in mijn eenpersoonsgroep fietsen, terwijl Thijs hard verder studeerde. Ik had het plan opgevat om naar het oerbos in Muir te gaan, een gebied met enorm grote en oude Redwood-bomen, tot maar liefst duizend jaar oud. Echt waar! Het leek me mooi om bij zo'n natuurfietstocht dan in dit gebied te overnachten, in het enige hotel daar. Dat hotel wordt gerund door een boeddhistische vereniging. Een prachtig zennige dag zou ik gaan hebben, zo vond ik. Het oerbos lukte goed en was inderdaad indrukwekkend prachtig. Het door de Lonely Planet aanbevolen zen-hotel viel echter niet mee. Met booking.com was het niet te reserveren, dus belde ik ze. Maar ze namen niet op. En ook toen ik het gedurende de fietstocht nog een paar maal probeerde werd er maar steeds niet opgenomen. Ik wist best dat op deze dag het Thanksgiving-feest werd gevierd, de 'dankdag voor het gewas' die - even een zijspoortje - vooral ook een dankdag is ter nagedachtenis aan de Engelse en Nederlandse pioniers die lang geleden met het schip de Mayflower Amerika bereikten om zich als eersten permanent te gaan vestigen in Amerika - maar die zenners konden toch verdorie op zo'n profane dag toch best de telefoon opnemen of tenminste mijn voicemail beantwoorden! Nee dus, ondanks hun boeddhisme en bijbehorende onthechting hechtten de zenhoteliers kennelijk net zo aan Dankbaarheidsdag als alle andere Amerikanen. Het kostte mij wat mentale moeite om mijn toch zo aardige plan aan te moeten passen aan de werkelijkheid van een gesloten hotel. Maar ik moest toch ergens slapen en consulteerde in arren moede toch maar weer booking.com voor een redelijk hotel op een befietsbare afstand. Dat werd de Villa Inn in San Rafael. De baliedame van een jaar of vijfenveertig maakte een niet erg vrolijke indruk. Wonderlijk was haar lichtelijk Franse accent. Ik kreeg een ouderwetsche echte kamersleutel mee in plaats van de gebruikelijke plastic codesleutel, en jawel hoor, de kamer zelf was weliswaar ruim en schoon maar aftands en tot op de draad versleten. In geen decennia had deze kamer enige vorm van renovatie of opknapperij ondergaan. Vandaar dus ook zo'n sleutel uit vroeger tijden. Nog steeds wat sipjes over het gemiste zenhotel legde ik mij te rusten, wat gelukkig wel prima verliep, zodat ik de volgende ochtend bright en shining de ontbijtzaal kon betreden. 

Er waren vier mensen in de zaal. Een beverige heer van een jaar of vijfenzeventig spraak op uitermate luide toon in een telefoon, zich volstrekt niet bewust dat anderen dat wel eens hinderlijk zouden kunnen vinden. Het was een traag voortmeanderend gesprek, zo te horen met een vriend of broer. De kern was dat hij de avond ervoor Thankgiving had gevierd bij zijn dochter - de motelovernachting hing daar dus vast mee samen - en dat hij niet trots was op haar. Ze was slim, mooi en arm, maar ze had beter kunnen kiezen om dom, mooi en rijk te zijn, zo luidde een toch wel heel ongewone zin uit zijn gesprek. De tweede ontbijtzaalgenoot was een dame van eind zestig, ook een motelgast. Wellicht door mijn fietsersoutfit meende zij in mij onbekendheid met deze ontbijtzaal te zien, en begon mij ongevraagd doch vriendelijk uit te leggen hoe het ontbijt hier verliep en waar ik wat kon vinden. Zij was zeer amicaal met de derde aanwezige persoon, een vrouw die heen weer drentelde tussen de zaal en de personeelskant van de balie. Deze dame van flink in de zeventig had droeve ogen maar deed wel haar best om monterheid te leggen in de vraag hoe ik mijn bagel wilde. Zij had een zwaar Frans accent - hee, de moeder van de mevrouw van gisteravond dus.

Toen ik met mijn ontbijtje plaatsnam aan een tafel keek ik eens beter om me heen. Netjes bijgehouden allemaal, en lang geleden heel modern geweest, deze ontbijtzaal die blijkens de raambelettering tevens lunch- en diner- restaurant was. Plastic bloemen op de tafels, echte en goed bijgehouden grote planten in bakken in de zaal en hangend aan het plafond. Een pilaar die ter decoratie met dik touw was omwikkeld. Schrootjeswanden. Schrootjeswanden! En ineens realiseerde ik me waar ik was. Ik was middenin middleclass ploeterend Amerika terechtgekomen, het land van gewone hardwerkende mensen voor wie het allemaal niet meeviel maar die moed hielden. De eigenaressemevrouw stond ongetwijfeld al veertig jaar in dit bedrijf, ongetwijfeld samen met haar man (dat bleek later bij het uitchecken inderdaad zo te zijn), en kennelijk ook met haar dochter. De twee gasten kwamen hier vast veel vaker, en vast dan ook regelmatig met feestdagen zoals deze Thanksgiving, en kerst en zo. Twee nieuwe gasten betraden vervolgens het toneel, dames van vijftig en vijfenzeventig, moeder en dochter. Zij werden zeer hartelijk ontvangen door de eigenaresse met de droeve ogen. Ook alweer vaste gasten.

Ik begon me te realiseren hoe geweldig het was dat ik bij toeval in dit doorkijkje van Amerikaanse middenklasse verzeild geraakt was. Ik was terechtgekomen in het hart van ploeterend Amerika, waar het leven niet vanzelf mooi is, waar hard en soms vergeefs gewerkt wordt, en waar mensen ook bij tegenslag hun best maar blijven doen. De dag ervoor was het me niet gelukt om het Zenhotel op mijn pad te krijgen, en was ik daar licht gefrustreerd over. Op deze dag viel me zonder dat ik dat had gezocht een zachtrealistisch inkijkje in een gewone Amerikaanse werkelijkheid van gewone mensen ten deel. Juist dat zou je zomaar Zen kunnen noemen.

Notabene: maandagochtend reis ik alweer terug naar Nederland....